Archief | Kort verhaal RSS feed for this section

Uit het ouderlijk huis (4)

7 aug

Meisjes

Ik heb een droom die steeds terugkomt. Er staat een huis in brand. In dat huis zit Brigitte. Op een onmogelijke, heldhaftige, maar niet nader gespecificeerde manier weet ik dat huis in te komen en haar te redden. Daarna ligt ze in het ziekenhuis. Ze is zwaar gewond, maar ze overleeft het, dankzij mij. Iedereen uit mijn klas laat haar daar verder in de steek, behalve ik. Ik kom haar elke dag opzoeken en dat levert mij haar eeuwige liefde op. Er is ook een versie waarbij ik haar red en zélf in het ziekenhuis beland. Dan komt zij mij opzoeken. Het uiteindelijke effect is hetzelfde.

Na school ga ik soms fietsen. Zo zeg ik dat tegen mijn moeder, dat ik ga fietsen. Dat is niet gelogen, ik ga inderdaad fietsen, ik zeg alleen nooit waarheen en waarom. Mijn moeder vraagt wijselijk nergens naar. Ik fiets richting school, maar niet via de normale route. Ik kies altijd een andere route, want het mag niemand opvallen wat ik aan het doen ben. Uiteindelijk fiets ik volkomen achteloos door de Keverbergstraat, langs het huis van Brigitte. Lees verder →

Uit het ouderlijk huis (3)

23 jul

Wedstrijdjes

Ik heb iets met wedstrijdjes en spelletjes. Ik wil altijd winnen. Misschien komt het doordat ik de jongste ben, dat ik denk dat ik mij moet bewijzen ten opzichte van mijn oudere broer, dat ik mijzelf in de kijker moet spelen. Niet dat ik mij per se altijd wil meten met mijn broer, al zeur ik hem vaak aan zijn kop met de vraag of hij een spelletje met mij wil doen, terwijl hij zit te lezen. Totdat hij echt boos wordt en mijn moeder, of erger, mijn vader, moet ingrijpen.

Ik kan heel goed alleen wedstrijdjes organiseren. In bad ga ik op mijn buik liggen, neem de twee sponzen, de groene en de gele, en laat ze naast elkaar naast mijn hoofd drijven. Dan breng ik, zonder de sponzen aan te raken, met mijn handen het water in beweging. De sponzen drijven dan langs mijn lichaam naar mijn voeten, maken daar een bocht en komen langs de andere kant weer terug. De spons die als eerste weer bij mijn hoofd aankomt heeft gewonnen. Dat is meestal de groene. Ik speel niet echt vals, maar de groene krijgt wel altijd het voordeel van de twijfel. Als de gele tegen mijn enkel op botst en uit koers raakt is dat jammer, als dat met de groene gebeurt is dat niet eerlijk en moet de race opnieuw.

Lees verder →

Uit het ouderlijk huis (2)

5 jul

Schuifpuzzel_bewerkt1

Schuifpuzzel

Ik word al een tijdje heel vroeg wakker ’s morgens en dan kan ik niet meer slapen. Soms is het zo vroeg dat er zelfs nog niks op de radio is. Die begint pas om zes uur, met het nieuws. Het is al licht, het is zomer. Ik hoef niet naar school.

Ik denk dat ik wakker word omdat ik ontdekt heb dat de wereld om die tijd nog niet bestaat. Alles is er wel, maar niks beweegt. En ik ben er, maar niemand weet dat. Iedereen denkt dat ik nog slaap. Het is een geheim en ik houd iedereen voor de gek.

En het is stil. Zo stil is het verder nooit.

Er ligt een schuifpuzzel naast mijn bed en die maak ik, steeds opnieuw. Het is niet moeilijk, het zijn maar zestien stukken die je op de juiste plek moet zien te krijgen en ik heb het al zo vaak gedaan dat ik het bijna blind kan. Als de puzzel klaar is zie je een voetballende aap. En een wolk. Ik probeer het steeds sneller te doen.

Lees verder →

Uit het ouderlijk huis (1)

21 jun

Woningbouw 1980 - 7 - bewerkt

Bienenstich

Op een dinsdagmiddag in november, rond vier uur, kondigt het einde van mijn jeugd zich aan in de vorm van een foldertje. Het is mijn vader die het onder mijn neus duwt. We zitten aan de kleine tafel naast de schuifpui die toegang geeft naar de tuin. Mijn moeder heeft net thee gezet en voor ons alle drie een stuk zelfgemaakte taart afgesneden: Bienenstich. Bijensteek.

‘Kijk hier maar eens naar,’ zegt mijn vader. Hij kijkt me geamuseerd onderzoekend aan.

‘Woonlandschap De Leyhoeve,’ lees ik, ‘het nieuwe wonen voor de 50-plusser van vandaag de dag.’

Binnenin foto’s van blakende ouderen aan de wijn, drie generaties mannen vissend aan de waterkant, een picknickende familie in het gras.

‘Koppelt het comfort en de service van een hotel aan prachtige huurwoningen, volledige mogelijkheid tot zorg binnen handbereik.’

‘Gaan jullie verhuizen?’ vraag ik, half voor de grap.

‘Ja,’ zegt mijn vader.

Ik kijk naar mijn moeder, dan weer naar mijn vader, dan weer naar het foldertje.

‘Naar Groningen?’

Mijn vader glimlacht, mijn moeder peilt mijn reactie. Ik neem een hap van de taart.

Lees verder →

Reflectorsticker

12 mrt

Met de traagheid van een corrupte smeris drukt de walrus aan de kant van de weg zichzelf uit zijn stoel omhoog – een vis heeft zich aangediend. Het beest waggelt rond mijn auto, verschijnt naast mijn opengedraaide raam. Zijn kop wiegt heen en weer, de arrogantie druipt van zijn snor.

‘Good morning, Sir! How are you today?’ speel ik de Opgewektheid. Zuur bestrijd je met suiker.

‘Driver’s license.’

‘You saw the match yesterday? Great game, right?’ Ik duw de geplastificeerde kopie van mijn rijbewijs in de blubber van zijn hand.

‘No reflectorstickers.’ Hij wijst naar de voor- en achterkant van de auto. ‘Fine is four thousand kwacha.’

‘My lights reflect in the dark. I don’t need them.’ Reflectorstickers my ass.

‘It’s law. You pay four thousand kwacha.’

De wet, laat me niet lachen. Vetmesten van je dikke pens, dat is het.

‘I’ll buy them in the next town, ok?’

Hoofdschudden.

‘I’ll give you thousand and I’ll buy them in the next town.’

Hij gluurt naar zijn collega, die in zijn stoel is blijven hangen, ogen ostentatief gesloten, alsof hij slaapt. De walrus steekt zijn hand uit.

‘Thousand.’

Ik graai in mijn broekzak, geef hem zijn vis en rijd door.

Bij de lodge waar ik overnacht vraag ik naar de reflectorstickers.

‘Het is verplicht,’ is het antwoord. ‘De boete is vierduizend kwacha.’ Ik heb dus zojuist een agent omgekocht die mij niet wilde belazeren.

Moraal van het verhaal: walrussen hebben geen ruggengraat.

 

Tags: , , , ,

Het gaat niet

13 dec

Om tien voor elf valt het tweede kopje koffie van die morgen uit je hand. De mok met ‘liefste’ erop spat op de grond in scherven uit elkaar. Je reageert niet, kijkt zwijgend naar de zwarte vlek die langzaam uitdijt over de tegelvloer van de keuken. Dan naar je handen, die trillend voor je buik hangen.

Of het wel gaat, vraagt de toegesnelde conciërge. Je knikt, draait je om naar de koffieautomaat, pakt een andere mok uit de kast, vult hem met koffie. Als je de trap oploopt naar je kamer voel je zijn ogen in je rug.

Je gaat zitten achter je bureau, zet de dampende koffie naast je toetsenbord, staart naar het scherm. Dan sta je weer op, loopt naar het raam, ziet het meisje met de staartjes dat op haar fietsje over de weg slingert.

‘Gaat het wel?’ vraagt je collega.

‘Het is een bijzondere dag vandaag,’ zeg je.

Lees verder →

Bulljumping

25 mrt

IMG_0073 (800x600)

Je rijdt achter Lange Jan aan over een weg met wasbordprofiel. De gids naast je tikt mee op de Ethiopische reggae die je speciaal voor hem hebt opgezet. Gidsen moet je te vriend houden. Na een half uur wijst hij naar links, naar de struiken. Daarin. Je stuurt Landcruiser door een gat in de begroeiing, een pad op dat maar net breed genoeg is. Je verstijft wanneer de doornen piepend krabben aan de lak van je auto. Alsof het je eigen huid is die opengereten wordt.

Je stopt achter de andere Landcruisers die her en der tussen de takken staan. Het zijn er meer dan je verwachtte. The middle of nowhere is soms dichterbij dan je denkt.

‘Neem water mee,’ adviseert je gids, ’en je camera. Volg mij.’

Je loopt achter hem aan, verder het struikgewas in. Vóór hem zie je het hoofd van Jan boven het groen uitsteken, de camera al voor zijn rechteroog.

Lees verder →

Tags: , , , , , , , ,

Niemand neemt afscheid

27 okt

Je zet je auto neer op de parkeerplaats die je kent van lang geleden. Van het vorige afscheid. Met de envelop in je hand loop je naar de gele buitendeur waar je zo vaak door naar binnen ging. Je kijkt door de ruit om te zien of je naamplaatje er nog hangt, bij de volgende deur, die toegang geeft tot het appartement dat ooit van jou was. Huilend ging je er weg.

Je kunt niet zien of het plaatje er nog is. Misschien heeft ze het weggehaald, al vind je dat niks voor haar. Weghalen zou betekenen dat het voor haar van belang was, dat het symbool stond voor iets dat nu voorbij is. Maar dat soort symboliek lijkt haar vreemd. Ze heeft het waarschijnlijk laten hangen, zonder er ooit acht op te slaan. Als je ernaar zou vragen zou ze haar schouders ophalen, zeggen dat het niet in de weg hangt.

Terwijl je daar zo door de ruit staat te gluren, tikt iemand je op de schouder.

‘Sorry.’

Je doet een stap achteruit, een bewoner glipt langs je heen, opent het slot en gaat naar binnen. Even heb je de neiging om de dichtvallende deur tegen te houden en hem achterna te gaan, maar voordat je hebt besloten knalt de deur voor je neus weer dicht.

Lees verder →

Eindeloos beginnen

29 sep

Les 1

Je zit in een hoge ruimte met uitzicht op een binnentuin. Buiten werpt de zon haar laatste licht op de platte daken van de universiteit. Links naast je zit de vrouw die binnen vijf zinnen twee keer het woord ‘propriocepsis’ gebruikte. Rechts zit de vrouw die na haar eerste zin begon te huilen. Schuin tegenover je zit Karlijn. Je bent aan de beurt.

‘Rust,’ zeg je.

De man met de roze blouse heet Jorke. Hij doet zijn best om begrijpend, niet oordelend te knikken. Het is een goed antwoord, rust. Sommigen noemen onrust. Dat is ook een goed antwoord.

Jorke vraagt of iedereen op zijn rug wil gaan liggen. Je kijkt rond. Karlijn heeft een rood geruit blousje aan, dat een beetje open staat. Ze gaat liggen. Ook jij doet wat Jorke vraagt. Naast je hoor je De Propriocepsis snuiven.

Je tilt je armen op, legt ze boven je hoofd op de grond. Je strekt ze uit, duwt je handen nog iets verder weg, je hielen van je af. Je rekt je lichaam, let op je ademhaling. Jorke geeft instructies zoals hij dat geleerd heeft. Rustig.

Je tilt je linkerbeen op, slaat je handen om je knie, trekt.

‘Bepaal je eigen grens, ga daar niet overheen,’ zegt Jorke.

Je zoekt naar je grens. Je vraagt je af of het helpt, dat been zo. De Propriocepsis kreunt.

Je eindigt met je rug recht, je ogen dicht. Als Jorke zegt dat het genoeg is, kijk je naar Karlijn. Ze vouwt haar matje op, loopt naar de opslagruimte. Ze beweegt zoals je je voorstelt dat een slaapwandelaar wandelt: met het hoofd er niet bij en toch bedachtzaam, voorzichtig, weloverwogen. Volgende week ga je naast haar zitten.

Lees verder →

Diawa

29 sep

Cusco bij dag_bijgesneden

Op de bar staat een meisje het verkeer te regelen. In haar nauwsluitende zwarte leren broek heeft ze iets weg van een politieagent. Met brede armgebaren dirigeert ze de feestgangers. Nu eens misprijzend, met gefronste wenkbrauwen en getuite lippen het hoofd schuddend, dan weer lachend en wenkend. Niemand reageert.

Ik waad me een weg door de zwetende chaos. Bij de bar pak ik haar enkels. Ze brengt haar hoofd naast dat van mij. Oosterse trekken – zwart haar, zoals de inheemsen, maar ogen als spleetjes.

‘Officer, come down,’ roep ik in haar oor. ‘It is not working.’

Ze haalt niet begrijpend haar schouders op.

‘What are you doing?’ vraag ik.

Ze schudt haar hoofd.

Lees verder →

← Older Entries
Newer Entries →