Angola en de treurigheid
7 jun
Lieve I,
Voor ik de grens overstak wist ik twee dingen over Angola: accommodatie is er belachelijk duur, en het stikt er van de landmijnen. Dat laatste is de erfenis van dertig jaar burgeroorlog, en het eerste eigenlijk ook: door die oorlog is er geen infrastructuur voor toerisme en dus zijn alle hotels gericht op zakenlui. Zaken betekent hier olie, en olie betekent geld. En dus was mijn grootste zorg: waar ga ik slapen? Geen campsites, geen hotels die ik kon betalen, geen enkel stukje vrije grond in de wildernis dat zomaar te vertrouwen was. Maar voortdurende onzekerheid is de natuurlijke staat van de avonturier en vertrouwen in een goede afloop het enige soelaas. Vol goede moed reed ik Oshikango in, het eerste stadje van enige betekenis vanuit het zuiden in de richting van Lubango en de kust. Uit de krochten van mijn talenreservoir diepte ik mijn Spaans op en begon bij de Portugees sprekende bevolking zo goed en zo kwaad als dat ging rond te vragen naar slaapplekken. Ik kwam uit bij verschillende hotels die minimaal 50 euro vroegen voor een kamer en waar ik niet mocht kamperen, ook al hadden ze ruimte zat. Dit kon nog wel eens uiterst ingewikkeld worden.
De aanhouder (of hoe je een visum regelt voor Angola)
15 mrt
Lieve I,
Dit verhaal begint op 23 oktober 2013. Op die dag, twee dagen voor het op dat moment geplande vertrek, vier dagen voor het daadwerkelijke vertrek, ben ik bij het Consulaat Generaal van Angola in Rotterdam. Ik zit in een luxe leren fauteuil achterover gezakt te kijken naar mensen in pak die heen en weer lopen tussen de balie en de kantoren aan de andere kant van de gang. Aan de wand hangt een groot portret van de president en een kaart van het land. In de hoek staat een container met water. Twee kraantjes: blauw voor koud, rood voor warm. Ik wacht. Iemand heeft mij verteld dat ik in Nederland een visum moet regelen als ik naar Angola wil. Anders kom ik er niet in. Angola is heel ver weg. Het is aan de andere kant van Afrika dan waar ik wil beginnen en stiekem twijfel ik of ik er ooit zal komen. Maar wil mijn plan, een rondje Afrika, kans van slagen hebben dan moet ik door Angola. En dan heb ik een visum nodig.
Ik ben voorbereid. Mijn tas zit vol papieren. Alles wat een overheid mogelijkerwijs van je zou kunnen vragen zit erin. Ingevuld aanvraagformulier, paspoort, tweede paspoort, pasfoto’s, het gele boekje met inentingen, autopapieren, rijbewijs, internationaal rijbewijs, internationaal kentekenbewijs, , polis van zorgverzekering, polis van reisverzekering, polis van autoverzekering, pinpas, credit card, uittreksel van de Kamer van Koophandel, verklaring van de bank over mijn financiële draagkracht, verklaring van goed gedrag, een kaartje van Afrika met de geplande route. En overal kopieën van. Gesmeerde boterhammen, een flesje water.
Ik wacht.
Zo ver en verder 