Lieve I,
Soms vallen dingen ook mee. Er zouden controles zijn, in Nigeria, om de vijftig meter, had ik gehoord. Douane, politie, leger, burgers zelfs, die een lat met spijkers over de weg trokken en je zo dwongen te stoppen. En dan vroegen om geld, frisdrank, sigaretten, iets. Mensen reden rond met gevulde envelopjes in de aanslag, had ik gehoord, die ze zonder verdere plichtplegingen uit het raam konden steken, zodat ze in godsnaam maar een beetje door konden rijden. ‘Daar gaan we,’ dacht ik dus, toen ik het bruggetje, één auto breed, naar de Nigeriaanse grenspost op reed. Ik stopte voor de slagboom. Er kwam iemand uit het wachthuisje die gebaarde dat ik moest parkeren. Op die brug, van één auto breed. Ik stuurde Landcruiser half de bijna kniehoge stoep op. Van de andere kant kwam een auto, die dus ook half de stoep op moest om mij te passeren. Een beetje lage auto reed hier zo zijn bumper aan gort. Ik stelde mij voor hoe iemand, ergens in een kantoor in Abuja, een tekening had gemaakt om aan zijn baas te laten zien. ‘En dan maken we hier een brug.’ De baas had geknikt. ‘Maar niet te breed, hè?’
Zo ver en verder 