Muziek: CHVRCHES – We Sink
Met dank aan Amsterdam to anywhere
Archief | Iran RSS feed for this section
Gedeeld geluk is dubbel geluk
29 dec
Liefste,
Ik zit in Dubai, aan de rand van een zwembad met water dat blauw blinkt en zilver schittert als kwik. Het weerspiegelt deze stad als het ware, weerkaatst de glitter die van de wolkenkrabbers spat. Het beste en het slechtste dat het kapitalisme te bieden heeft komt hier samen. De Burj al Khalifa, met ruim achthonderd meter het hoogste gebouw ter wereld, torent boven alles en iedereen uit, degradeert zelfs flats van 60 verdiepingen tot Lego. Men bouwt hier eilanden in de vorm van de wereld, indoor skihellingen in het hart van de woestijn en shopping malls waar je nooit meer uitkomt. Er zijn meer vijfsterrenhotels dan moskees en toch kan het altijd groter, duurder, luxer: het beste hotel in de stad heeft maar liefst zeven sterren.
In Iran was ik met mijn Landcruiser the boss in het drukke verkeer van speelgoedautootjes, en ook in Dubai zijn auto’s speelgoed, maar dan van jongetjes met een te kleine jeweetwel. Ineens mag ik nog net meespelen, maar niet meer met de grote jongens. Landcruiser is troef, maar als het niet blinkt is het niet van belang.
Hier moet je zwelgen in al het goede dat je met geld kunt kopen. Je niet druk maken om de wereld, alleen relaxen en genieten. En dus zit ik aan de rand van dat zwembad, in de zon, een fris windje in de haren, living the good life. In het goedkoopste hotel van de stad, dat dan weer wel.
Discodip
20 decLieve I.,
Vandaag moest ik aan discodip denken. Ik eet eigenlijk bijna nooit meer softijs, maar als het ervan komt neem ik ook discodip – je kent het wel, van die minuscule knapperige bolletjes in alle kleuren van de regenboog, waar ze bij de snackbar een bak vol van hebben en waar ze, als je dat vraagt, het ijs doorheen halen. Het is eigenlijk iets voor kinderen en het gaat meer om het beeld dan om de smaak, want als je het eerste laagje ijs eraf gelikt hebt, zijn alle bolletjes verdwenen en houd je alleen een kale witte smurrie over. Toch is het de moeite waard, vind ik. Sterker, zonder discodip is een softijsje eigenlijk nogal… nou ja, saai.
Afijn.
Ik liep door de bazaar in Shiraz en zag daar mensen op een plastic stoeltje zitten met een bakje witte slierten. Nu wil ik mij als reiziger zoveel mogelijk opstellen als participerend onderzoeker, en dus benaderde ik onbevreesd de man achter de vitrine. Wat dat nou was dat hij verkocht. ‘Faludeh,’ antwoordde hij. Als ik niet beter wist had ik gedacht dat hij een mij onbekende vogelsoort nadeed, vergelijkbaar met de ervaring wanneer een Iraniër ‘Toyota’ uitspreekt – wat ongeveer klinkt als ‘twieta’. Lees verder
Much ado about nothing
11 decLieve I.,
Ik heb mijn Taft Gelwax Ultra (structure: 2) teruggevonden! Ik kwam het potje toevallig tegen in een kist, toen ik op zoek was naar iets anders. Nu zie ik er dus weer uit als een smooth motherfucker.
Maar dat terzijde.
Achter mij sluit het hek dat de terugweg naar Turkije onmogelijk maakt. Vóór mij staat een Mercedesbus met Duits kenteken. Daarvoor ook een hek. Dicht. De dienstdoende is lunchen en lunch is heilig, zo blijkt. Gevangen in niemandsland.
Bruno en Lina (alvast met hoofddoek) zijn al vier maanden onderweg. Ze volgen een soort hippietrail en gaan naar India. Hun bus is groot en luxe, maar traag. De pas voor de grens bij Dogubayazit was een beproeving. Ook voor mij, maar ik was net iets later en er hing mist boven de zwartgroene gestolde lava zodat de volgende bocht steeds maar net zichtbaar was. Het was er fascinerend droevig, stil en verlaten, zoals dat hoort op dat soort plekken.
Ik kwam uit Van, ook al zo’n treurige plek, tenminste in de herfst, wanneer de toeristen verdwenen zijn en het opgeruimde humeur van de reiziger met de regen wegspoelt in het meer. De camping aan het water waar ik me op verheugd had was er niet en de boot naar het schilderachtige eiland vertrok vanaf een plek vijftig kilometer terug. Het uitzicht vanaf de burcht waar ik zo ongeveer tegenaan reed was voornamelijk grijs. Voor dit soort gevallen heb ik series bij me. Ik sloot mij op in een warme hotelkamer en opende mijn laptop voor seizoen één, aflevering één van Breaking Bad.
Zo ver en verder 