Muziek: CHVRCHES – We Sink
Met dank aan Amsterdam to anywhere
Tag Archives: Sudan
On the road again (of hoe je je auto bevrijdt uit een Soedanese haven)
27 jan
Lieve I,
M komt. Het idee bestond al langer, maar een goed plan is als draadjesvlees; het moet even sudderen voordat je er je tanden in kunt zetten. Het zal even wennen zijn, een reisgenoot. Een vrouw nog wel. Moet ik nu mijn baard bijknippen? De auto poetsen? Hoe dan ook moet ik eerst zorgen dat ik Landcruiser terug heb, anders stel ik haar bij aankomst zeker teleur…
Het is vrijdagmorgen, de dag na de nacht van aankomst, als ik doodgemoedereerd langs de kade van Port Sudan kuier, op zoek naar een mooie plek om een chai te drinken en een broodje La vache qui rit (ja, die uit Frankrijk. Hier gewoon overal te koop) met tomaat te eten. Ik heb geen verwachtingen, de boot met Landcruiser komt, als alles goed gaat, pas zondag aan.
Ik verslik mij bijna in de smeerkaas als ik aan de kade tegenover mij de naam van het daar aangemeerde schip herken: Kota Kaya. Landcruiser is er al, op dezelfde dag gearriveerd als ik, zo blijkt later. Dat is goed nieuws en slecht nieuws tegelijk. Goed omdat het nu snel zou kunnen gaan, slecht omdat ik geen idee heb waar te beginnen met de formaliteiten om Landcruiser uit zijn benauwde hok te bevrijden. Naïef en straightforward als ik ben wandel ik na het ontbijt naar de ingang van de containerhaven, dan nog de hoop koesterend dat ik dat varkentje snel kan wassen. Lees verder
Waka waka, this time for Africa
12 jan
Lieve I,
Er zijn niet veel jaartallen die bij mij een belletje doen rinkelen, maar sommige staan in mijn geheugen gegrift. Mijn geboortejaar natuurlijk, het jaar waarin ik ging studeren en het jaar waarin ik voor het eerst een grote reis maakte. Maar er is één jaar dat er altijd uitspringt, waarschijnlijk omdat ik een leeftijd had waarop bepaalde zaken nou eenmaal stevig binnenkomen: 1988, het jaar dat Nederland Europees kampioen werd (het is ook het jaar waarin ik voor het eerst naar de middelbare school ging, maar dat heeft aanzienlijk minder indruk gemaakt). Ik word ’s nachts nog steeds wel eens juichend wakker als ik in mijn dromen zie hoe Marco van Basten met een formidabele sliding de Duitsers in de 89ste minuut de genadeklap geeft. In München welteverstaan. Dus toen Maghzoub, mijn gastheer in Abri (inderdaad, een busstop), mij vertelde wanneer hier de laatste regen viel was ik meteen wakker. 1988. Geen wonder dat alles onder het stof zit.
‘Dan zal het wel groot feest geweest zijn,’ veronderstelde ik. Dat viel tegen. De gewassen zijn hier gewend aan watergebrek en de gebouwen gemaakt van opgedroogde modder, dus als het regent mislukt de oogst en storten de huizen in elkaar. 1988. Het is nauwelijks voor te stellen. Zelfs Marco van Basten heeft inmiddels grijze haren.
Zo ver en verder 