Archief | Nederland RSS feed for this section

Niemand komt thuis (of het verlangen om er niet te zijn)

11 feb

IMG_6838

Lieve I,

Ik weet niet meer waar ik was toen ik hoorde dat Joost Zwagerman een einde aan zijn leven had gemaakt. Ik zal het via facebook hebben meegekregen, ergens in Burkina Faso of Mali, op een moment dat ik heel even op mijn telefoon keek, terwijl ik eigenlijk iets anders aan het doen was of ergens op wachtte. Hoewel ik hem ooit heb gesproken, en later nog wel eens contact met hem heb gehad over een of ander project, was het niet een bericht dat mijn wereld deed stilstaan. Het was een verlies voor de literatuur, voor intellectueel Nederland, zeker, maar geen persóónlijk verlies. Toch ging het nieuws ook niet zomaar aan mij voorbij. Het bericht van zijn overlijden, en de manier waarop, was méér dan gewoon een van de vele meldingen in de oneindige stroom op mijn tijdlijn. Het was betekenisvol. In de dagen daarna las ik een aantal stukken die her en der verschenen van mensen die Zwagerman wel persoonlijk gekend hadden. Daarin kwam enkele keren de titel terug van een essay dat opgenomen is in zijn laatste bij leven gepubliceerde boek, De stilte van het licht. Die titel is: ‘Het verlangen om er niet te zijn’ en het staat in de afdeling ‘Verdwijnen’. Daaraan bleven mijn gedachten hangen. Het verlangen om er niet te zijn – ik voelde onmiddellijk verwantschap met dat thema.

Lees verder →

Tags: , , , , , , ,

Niemand neemt afscheid

27 okt

Je zet je auto neer op de parkeerplaats die je kent van lang geleden. Van het vorige afscheid. Met de envelop in je hand loop je naar de gele buitendeur waar je zo vaak door naar binnen ging. Je kijkt door de ruit om te zien of je naamplaatje er nog hangt, bij de volgende deur, die toegang geeft tot het appartement dat ooit van jou was. Huilend ging je er weg.

Je kunt niet zien of het plaatje er nog is. Misschien heeft ze het weggehaald, al vind je dat niks voor haar. Weghalen zou betekenen dat het voor haar van belang was, dat het symbool stond voor iets dat nu voorbij is. Maar dat soort symboliek lijkt haar vreemd. Ze heeft het waarschijnlijk laten hangen, zonder er ooit acht op te slaan. Als je ernaar zou vragen zou ze haar schouders ophalen, zeggen dat het niet in de weg hangt.

Terwijl je daar zo door de ruit staat te gluren, tikt iemand je op de schouder.

‘Sorry.’

Je doet een stap achteruit, een bewoner glipt langs je heen, opent het slot en gaat naar binnen. Even heb je de neiging om de dichtvallende deur tegen te houden en hem achterna te gaan, maar voordat je hebt besloten knalt de deur voor je neus weer dicht.

Lees verder →