Zo ver en verder

Afscheid

In de ongewoon warme avond van donderdag 19 april 2018 parkeer ik Landcruiser op de oprit van Beeselseweg nummer 7. Ik rijd voorzichtig achteruit. De daktent past net onder het afdak van de carport. Ik zet de motor uit, doof de lichten, blijf nog even zitten. Ik denk aan tweeëneenhalf jaar geleden. Ook toen parkeerde ik Landcruiser op dezelfde manier achter het ouderlijk huis. Ik had twee jaar door Afrika gereisd en was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Ook toen bleef ik nog heel even zitten. Er was iets volbracht. Ik was weer thuis. Het huis dat ik had achtergelaten stond er zoals het er altijd gestaan had. Er kon mij niks meer gebeuren. Ook nu staat het huis er zoals het er al bijna veertig jaar staat en toch is nu alles anders.

Lees verder →

Voetbal

Als ik niet naar school hoef voetbal ik achter het huis. Mijn moeder moet gek worden van de bal die de hele tijd tegen de muur bonkt, maar ze zegt er nooit wat van. Mijn vader wel, op zaterdagen, wanneer hij overdag thuis is en in de kamer de krant zit te lezen. Ik speel ook keeper. Ik gooi de bal hoog tegen de muur zodat die terugkaatst tussen de palen van de schommel, die dienst doet als goal. Ik spring, duik en val om de bal te vangen of net voor de kruising weg te tikken. Door de opstelling van de schommel ten opzichte van het huis kan ik alleen vanaf links gooien, waardoor ik, nu nog steeds, alleen maar naar rechts kan duiken.

Lees verder →

Meisjes

Ik heb een droom die steeds terugkomt. Er staat een huis in brand. In dat huis zit Brigitte. Op een onmogelijke, heldhaftige, maar niet nader gespecificeerde manier weet ik dat huis in te komen en haar te redden. Daarna ligt ze in het ziekenhuis. Ze is zwaar gewond, maar ze overleeft het, dankzij mij. Iedereen uit mijn klas laat haar daar verder in de steek, behalve ik. Ik kom haar elke dag opzoeken en dat levert mij haar eeuwige liefde op. Er is ook een versie waarbij ik haar red en zélf in het ziekenhuis beland. Dan komt zij mij opzoeken. Het uiteindelijke effect is hetzelfde.

Na school ga ik soms fietsen. Zo zeg ik dat tegen mijn moeder, dat ik ga fietsen. Dat is niet gelogen, ik ga inderdaad fietsen, ik zeg alleen nooit waarheen en waarom. Mijn moeder vraagt wijselijk nergens naar. Ik fiets richting school, maar niet via de normale route. Ik kies altijd een andere route, want het mag niemand opvallen wat ik aan het doen ben. Uiteindelijk fiets ik volkomen achteloos door de Keverbergstraat, langs het huis van Brigitte. Lees verder →

Wedstrijdjes

Ik heb iets met wedstrijdjes en spelletjes. Ik wil altijd winnen. Misschien komt het doordat ik de jongste ben, dat ik denk dat ik mij moet bewijzen ten opzichte van mijn oudere broer, dat ik mijzelf in de kijker moet spelen. Niet dat ik mij per se altijd wil meten met mijn broer, al zeur ik hem vaak aan zijn kop met de vraag of hij een spelletje met mij wil doen, terwijl hij zit te lezen. Totdat hij echt boos wordt en mijn moeder, of erger, mijn vader, moet ingrijpen.

Ik kan heel goed alleen wedstrijdjes organiseren. In bad ga ik op mijn buik liggen, neem de twee sponzen, de groene en de gele, en laat ze naast elkaar naast mijn hoofd drijven. Dan breng ik, zonder de sponzen aan te raken, met mijn handen het water in beweging. De sponzen drijven dan langs mijn lichaam naar mijn voeten, maken daar een bocht en komen langs de andere kant weer terug. De spons die als eerste weer bij mijn hoofd aankomt heeft gewonnen. Dat is meestal de groene. Ik speel niet echt vals, maar de groene krijgt wel altijd het voordeel van de twijfel. Als de gele tegen mijn enkel op botst en uit koers raakt is dat jammer, als dat met de groene gebeurt is dat niet eerlijk en moet de race opnieuw.

Lees verder →

Schuifpuzzel

Ik word al een tijdje heel vroeg wakker ’s morgens en dan kan ik niet meer slapen. Soms is het zo vroeg dat er zelfs nog niks op de radio is. Die begint pas om zes uur, met het nieuws. Het is al licht, het is zomer. Ik hoef niet naar school.

Ik denk dat ik wakker word omdat ik ontdekt heb dat de wereld om die tijd nog niet bestaat. Alles is er wel, maar niks beweegt. En ik ben er, maar niemand weet dat. Iedereen denkt dat ik nog slaap. Het is een geheim en ik houd iedereen voor de gek.

En het is stil. Zo stil is het verder nooit.

Er ligt een schuifpuzzel naast mijn bed en die maak ik, steeds opnieuw. Het is niet moeilijk, het zijn maar zestien stukken die je op de juiste plek moet zien te krijgen en ik heb het al zo vaak gedaan dat ik het bijna blind kan. Als de puzzel klaar is zie je een voetballende aap. En een wolk. Ik probeer het steeds sneller te doen.

Lees verder →

Bienenstich

Op een dinsdagmiddag in november, rond vier uur, kondigt het einde van mijn jeugd zich aan in de vorm van een foldertje. Het is mijn vader die het onder mijn neus duwt. We zitten aan de kleine tafel naast de schuifpui die toegang geeft naar de tuin. Mijn moeder heeft net thee gezet en voor ons alle drie een stuk zelfgemaakte taart afgesneden: Bienenstich. Bijensteek.

‘Kijk hier maar eens naar,’ zegt mijn vader. Hij kijkt me geamuseerd onderzoekend aan.

‘Woonlandschap De Leyhoeve,’ lees ik, ‘het nieuwe wonen voor de 50-plusser van vandaag de dag.’

Binnenin foto’s van blakende ouderen aan de wijn, drie generaties mannen vissend aan de waterkant, een picknickende familie in het gras.

‘Koppelt het comfort en de service van een hotel aan prachtige huurwoningen, volledige mogelijkheid tot zorg binnen handbereik.’

‘Gaan jullie verhuizen?’ vraag ik, half voor de grap.

‘Ja,’ zegt mijn vader.

Ik kijk naar mijn moeder, dan weer naar mijn vader, dan weer naar het foldertje.

‘Naar Groningen?’

Mijn vader glimlacht, mijn moeder peilt mijn reactie. Ik neem een hap van de taart.

Lees verder →