Archief | Oost-Europa / Turkije RSS feed for this section

Much ado about nothing

11 dec

Lieve I.,

Ik heb mijn Taft Gelwax Ultra (structure: 2) teruggevonden! Ik kwam het potje toevallig tegen in een kist, toen ik op zoek was naar iets anders. Nu zie ik er dus weer uit als een smooth motherfucker.

Maar dat terzijde.

Achter mij sluit het hek dat de terugweg naar Turkije onmogelijk maakt. Vóór mij staat een Mercedesbus met Duits kenteken. Daarvoor ook een hek. Dicht. De dienstdoende is lunchen en lunch is heilig, zo blijkt. Gevangen in niemandsland.

Bruno en Lina (alvast met hoofddoek) zijn al vier maanden onderweg. Ze volgen een soort hippietrail en gaan naar India. Hun bus is groot en luxe, maar traag. De pas voor de grens bij Dogubayazit was een beproeving. Ook voor mij, maar ik was net iets later en er hing mist boven de zwartgroene gestolde lava zodat de volgende bocht steeds maar net zichtbaar was. Het was er fascinerend droevig, stil en verlaten, zoals dat hoort op dat soort plekken.

Ik kwam uit Van, ook al zo’n treurige plek, tenminste in de herfst, wanneer de toeristen verdwenen zijn en het opgeruimde humeur van de reiziger met de regen wegspoelt in het meer. De camping aan het water waar ik me op verheugd had was er niet en de boot naar het schilderachtige eiland vertrok vanaf een plek vijftig kilometer terug. Het uitzicht vanaf de burcht waar ik zo ongeveer tegenaan reed was voornamelijk grijs. Voor dit soort gevallen heb ik series bij me. Ik sloot mij op in een warme hotelkamer en opende mijn laptop voor seizoen één, aflevering één van Breaking Bad.

IMG_5945

Lees verder →

Ilgaz Dagi

6 nov

IMG_5800

Lieve I.,

Als ik aankom bij Ilgaz Dagi lijkt het wel middernacht. Zo donker was het zelfs in Bayern niet. Maar het is bepaald geen middernacht, het is ongeveer vijf uur. Ik was gestopt bij een tankstation in de buurt van Ilgaz om iets te zoeken waar ik kon slapen. Mijn Garmin opperde het Ilgaz Mountain Resort, op ongeveer 20 kilometer. Dat leek mij wel wat, al klonk het als een vijfsterren yuppiehotel. Maar voor hetzelfde geld is het een onderkomen bouwval van twintig jaar geleden, je weet het hier maar nooit.

Het meisje achter de balie haalt de schouders op. Geen Engels. Er spreekt hier zelden iemand Engels, en toch is er altijd iemand die het wel een beetje kan. Er wordt gebeld.

Het mannetje in de korte broek dat komt aanrennen, druk druk druk, zegt: ‘Honderdvijfendertig lira.’

‘Ik wil ook wel hierbuiten parkeren en in de auto slapen. Ik hoef alleen de wc en de douche te gebruiken. Dan geef ik je vijftig,’ zeg ik.

Hij lachen. Op een kaartje schrijft hij een ander adres. Honderdvijftig meter verder, zestig lira. ‘Mijn collega brengt je erheen.’

Ik achter een Renault Kangoo aan die keihard wegscheurt, verder en verder de berg op. Honderdvijftig meter is hier een behoorlijke afstand. Bij ons zou dat een kilometer heten.

Lees verder →