Met de traagheid van een corrupte smeris drukt de walrus aan de kant van de weg zichzelf uit zijn stoel omhoog – een vis heeft zich aangediend. Het beest waggelt rond mijn auto, verschijnt naast mijn opengedraaide raam. Zijn kop wiegt heen en weer, de arrogantie druipt van zijn snor.
‘Good morning, Sir! How are you today?’ speel ik de Opgewektheid. Zuur bestrijd je met suiker.
‘Driver’s license.’
‘You saw the match yesterday? Great game, right?’ Ik duw de geplastificeerde kopie van mijn rijbewijs in de blubber van zijn hand.
‘No reflectorstickers.’ Hij wijst naar de voor- en achterkant van de auto. ‘Fine is four thousand kwacha.’
‘My lights reflect in the dark. I don’t need them.’ Reflectorstickers my ass.
‘It’s law. You pay four thousand kwacha.’
De wet, laat me niet lachen. Vetmesten van je dikke pens, dat is het.
‘I’ll buy them in the next town, ok?’
Hoofdschudden.
‘I’ll give you thousand and I’ll buy them in the next town.’
Hij gluurt naar zijn collega, die in zijn stoel is blijven hangen, ogen ostentatief gesloten, alsof hij slaapt. De walrus steekt zijn hand uit.
‘Thousand.’
Ik graai in mijn broekzak, geef hem zijn vis en rijd door.
Bij de lodge waar ik overnacht vraag ik naar de reflectorstickers.
‘Het is verplicht,’ is het antwoord. ‘De boete is vierduizend kwacha.’ Ik heb dus zojuist een agent omgekocht die mij niet wilde belazeren.
Moraal van het verhaal: walrussen hebben geen ruggengraat.
Zo ver en verder 