Lieve I,
Het is zondagmorgen en Auke rijdt weg met mijn auto. De eerste keer sinds ik de eigenaar ben wordt Landcruiser bestuurd door iemand anders. En ik zit er niet eens in. Ik bedenk dat ik Landcruiser, behalve op video, nooit heb zien rijden. Het is even wennen, maar soms moet je vertrouwen hebben.
‘This way.’
Mr. Mohoho staat achter mij en steekt zijn arm uit naar de andere kant van het voetbalveld waar we zijn uitgestapt. Landcruiser verdwijnt achter een heuvel, ik volg mijn gids. We steken een stroompje over, drie boomstammen bij wijze van brug, en dan zijn we onderweg. Het pad loopt meteen omhoog en ik voel onmiddellijk de plekken waar het straks pijn gaat doen; kuiten, kont, dijen. De rugzak duwt op mijn heupen, trekt aan mijn schouders. De eerste tien minuten zijn altijd het ergst.
We lopen langs akkertjes naar boven – bananenbomen, koffieplanten, mais. In de verte klinkt het gezang van een kerkkoor. Veel meer afgelegen dan hier wordt het niet en God is overal, maar toch vooral ook daar waar de missionarissen Hem gebracht hebben. En je kunt van die lui zeggen wat je wilt, maar avonturiers waren het. Ook vriend Livingstone, toch een van de grootste ontdekkingsreizigers van zijn tijd, vertrok oorspronkelijk naar Afrika om het Woord te verkondigen. Hij kwam niet hier, maar het dorpje waarvandaan ik vertrokken ben is wel een oude missionarispost die zijn naam draagt – Livingstonia.
Zo ver en verder 