Het is hier geen Afrika (of misschien toch?)
9 mei
Lieve I,
Namibië is nog beter gelukt dan Zuid-Afrika. Zijn in de Regenboognatie de restanten van de Apartheid nog opvallend aanwezig in de vorm van townships, in Namibië zijn de zwarten zowat verdwenen, zo lijkt het. In ieder geval als je vanuit het zuiden het land binnenrijdt, zoals ik deed. Waarschijnlijk waren er ook gewoon minder, of misschien hebben de Duitsers, die er een tijd lang de baas waren, de zaak weer eens wat gründlicher aangepakt dan de Hollanders en de oorspronkelijk bevolking zodanig over de kling gejaagd dat er niemand meer over is gebleven. En vervolgens kwam er ook hier nog het blanke Zuid-Afrikaans regime overheen (Namibië maakte van 1920 tot 1990 deel uit van Zuid-Afrika). Feit is dat Namibië één grote ontzettend lege woestijn is, waar desondanks nauwelijks een stuk land bestaat dat geen blank privé-eigendom is. Rijdend door de eindeloze stoffige vlakten passeer je kilometer na kilometer hek, aan beide kanten van de weg. Namibië is, zeg maar, twee keer niks met een hek eromheen en een weg door het midden. Af en toe is er een teken van leven dat er op de kaart uitziet als een dorp, een stad, een nederzetting, maar in werkelijkheid niet meer is dan een pleisterplaats, met een winkeltje, een mogelijkheid om te overnachten en, als je geluk hebt, een benzinepomp. Soms is er een poort in het hek, met een spoor erachter dat ook naar niks lijkt te leiden, maar uiteindelijk uitkomt bij een boerderij, een lodge of een campsite (meestal alles in één), waar een van oorsprong Duitse of Afrikaner familie woont die, ondersteund door een legertje zwart personeel, volledig zelfvoorzienend is. Deze landgoederen zijn kleine wildreservaten, zo groot als de provincie Utrecht, waar de springbokken, oryxen en zebra’s grazen naast de koeien van de eigenaar. Namibië is het Wilde Westen in Afrikaner-Duitse stijl, waar de paarden vervangen zijn door de onvermijdelijke Toyota Hilux pick-up en de saloon door een Bayerische Bierstube. Je moet guts hebben om hier te wonen en in die zin is de Afrikaner trots begrijpelijk; dit is geen land voor kleinzerige watjes.
De aanhouder (of hoe je een visum regelt voor Angola)
15 mrt
Lieve I,
Dit verhaal begint op 23 oktober 2013. Op die dag, twee dagen voor het op dat moment geplande vertrek, vier dagen voor het daadwerkelijke vertrek, ben ik bij het Consulaat Generaal van Angola in Rotterdam. Ik zit in een luxe leren fauteuil achterover gezakt te kijken naar mensen in pak die heen en weer lopen tussen de balie en de kantoren aan de andere kant van de gang. Aan de wand hangt een groot portret van de president en een kaart van het land. In de hoek staat een container met water. Twee kraantjes: blauw voor koud, rood voor warm. Ik wacht. Iemand heeft mij verteld dat ik in Nederland een visum moet regelen als ik naar Angola wil. Anders kom ik er niet in. Angola is heel ver weg. Het is aan de andere kant van Afrika dan waar ik wil beginnen en stiekem twijfel ik of ik er ooit zal komen. Maar wil mijn plan, een rondje Afrika, kans van slagen hebben dan moet ik door Angola. En dan heb ik een visum nodig.
Ik ben voorbereid. Mijn tas zit vol papieren. Alles wat een overheid mogelijkerwijs van je zou kunnen vragen zit erin. Ingevuld aanvraagformulier, paspoort, tweede paspoort, pasfoto’s, het gele boekje met inentingen, autopapieren, rijbewijs, internationaal rijbewijs, internationaal kentekenbewijs, , polis van zorgverzekering, polis van reisverzekering, polis van autoverzekering, pinpas, credit card, uittreksel van de Kamer van Koophandel, verklaring van de bank over mijn financiële draagkracht, verklaring van goed gedrag, een kaartje van Afrika met de geplande route. En overal kopieën van. Gesmeerde boterhammen, een flesje water.
Ik wacht.
Zo ver en verder 