Lieve I,
Met enige regelmaat wordt mij gevraagd waarom ik dit doe, en hoe ik op het idee gekomen ben om deze reis te maken. Ik vind dat altijd wat merkwaardig. Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik hier ben. Dat wil zeggen, ik had natuurlijk nooit precies een voorstelling van alle plekken waar ik geweest ben, van alles wat ik heb gezien en meegemaakt, van alles wat ik nog ga ervaren. Ik had natuurlijk nooit gedacht dat ik ooit in Matadi in de Democratische Republiek Congo op een binnenplaats van een katholieke kleuterschool een stukje zou zitten tikken. Dat is, als ik erover nadenk, voor mij net zo wonderbaarlijk als voor iedereen. Wat ik wel altijd al wist is dat deze reis er, in een of andere vorm, moest komen. Hoezeer ik ook kan twijfelen aan zo’n beetje alles wat ik doe, het is nooit een vraag geweest of ik dit wel wilde. Het was alleen wachten op de mogelijkheid, op het goede moment. Dááraan heb ik wel getwijfeld, of dat moment ooit zou komen. Of ik ooit genoeg geld zou hebben, of ik het zou durven, of ik niet altijd een excuus zou kunnen blijven verzinnen om het niet te doen.
Zo ver en verder 