Lieve I,
Ghana had zich in mijn hoofd genesteld als een soort beloofde land. Na de ellende in Kameroen en de slechte wegen in Nigeria zou het in Benin en Togo al langzaam beter worden, waarna Ghana zich zou openbaren als een paradijs. Qua ontwikkelingsniveau zou Ghana voor liggen op de meeste landen in de regio. Wegen zouden prima zijn, elektriciteit en stromend water geregeld, winkels goed uitgerust. Het telefoonnetwerk zou daarmee ook wel in orde zijn en dus was ook internettoegang geen probleem. Ghana werd in de Lonely Planet gekenschetst als ‘Afrika voor beginners’. Er was zelfs, in de maanden dat Europa vakantie had, zoiets als een toeristisch hoogseizoen, waarin strandgangers die net iets meer avontuur wilden dan Torremolinos massaal naar de door palmbomen omgeven kust trokken. Ik zag mij overdag al met een cocktail onder een parasolletje zitten, af en toe een duik nemend in het warme zeewater, om ’s avonds de zaak af te maken met een dansje onder de sterren aan de hand van een al dan niet lokale schone.
‘We gaan wel vakantie vieren,’ had ik van tevoren al tegen M gezegd, die mij kwam opzoeken. ’Ik wil tenminste een week aan het strand relaxen.’
Zo ver en verder 