Liefste,
Ik zit op het strand. Het water van de Indische Oceaan rolt af en aan, ruist in golven door de hippe loungemuziek die bij de houten bar uit de speakers komt. In de verte knipperen oranje lichtjes – vissersboten op weg naar het maal van morgen, of vuurtorens op de eilandjes voor de kust. Niet zichtbaar aan de overkant, iets naar het noorden, is Zanzibar. De tafel waaraan ik zit staat een beetje scheef, de kussens in de bank plakken aan mijn benen, het licht onder het rieten dak is maar net genoeg om mijn toetsenbord te kunnen zien. Ik ben alleen.
Gisteren zat er een groep van achttien Britse jongeren in de banken. Ze waren aan het eind van een maand reizen door Tanzania. Hun begeleider hield een afsluitend praatje. Hij adviseerde hen om hun ervaringen op te schrijven, een ansichtkaart te nemen en te noteren wat deze reis met hen gedaan had. Of, als er nu niks in hen opkwam, dat later te doen, ergens in de komende weken. ‘Dit,’ zei hij, ‘was niet zomaar een vakantie. Dit heeft iets met jullie gedaan. Dit heeft, hoe klein misschien ook, een verandering in jullie teweeggebracht. Die verandering is belangrijk. Als je over een paar jaar terugleest wat je nu opschrijft, zul je begrijpen wat je hier deed en waarom je hier was. Deze ervaring geeft vorm aan de rest van je leven.’
Zo ver en verder 