Lieve I,
Ik ben een goede slaper, maar ook ik lag voordat ik vertrok wel eens ’s nachts wakker, vervuld van zorgen. Wat als ik een been breek, of een enge ziekte oploop? Wat als Landcruiser het opgeeft in de middle of nowhere? Wat als iemand er met Landcruiser vandoor gaat? Wat als iemand een pistool tegen mijn hoofd zet?
Acteurs Ewan McGregor en Charley Boorman die op de motor van Schotland naar Kaapstad reden en daarvan verslag deden in de BBC tv-serie en het boek The long way down, volgden ter voorbereiding een survivalcursus en kregen instructie over hoe te handelen bij een gewapende overval of kidnapping. Dat is een leuk verhaal voor de serie en het boek, maar het is ook zwaar overdreven. Zeker in Zuid Oost Afrika is overlandreizen net zoveel vakantie als avontuur. Hoe verder zuidelijk ik kom, hoe beter de campsites zijn uitgerust. Hoewel er altijd wel iets is dat niet werkt, zijn stromend warm water, elektriciteit, een kampvuurplek met brandhout en een braaipit vrijwel standaard. Ik kom steeds dichter bij Zuid Afrika en langzaam wordt het beeld vooral bepaald door de, meestal gehuurde, Toyota Hilux met rooftoptent en aanhanger. Zuid Afrikanen (het blanke deel, de zwarten moeten werken, in de keuken, achter de bar, in de tuin) gaan naar Namibië, Botswana en Zambia zoals Nederlanders naar Frankrijk gaan; twee of drie weken met de aardappelen in de kofferbak en de broodjes in de koelbox. Alleen is hun auto dus wat groter. Survival betekent hier dat je na twintig bier en vijf shotjes nog rechtop kunt staan.
Zo ver en verder 