Swimming with the crocodiles*

Het is 1 januari en het meisje met het kwetsbare gemoed ligt op de bank. Haar telefoon produceert een smekende stem, komend vanuit een moeras, zo lijkt het. Het geluid sijpelt je oor binnen. Langzaam dringt het tot je door dat dit al een tijdje aan de gang is. Het nummer staat op repeat. Je moet in slaap gevallen zijn.

Je zou hem uit dat moeras willen trekken, die zanger, maar je kunt er niet bij. Je draait je om naar de wekker, rolt jezelf strakker in de deken. Het is bijna half vijf.

‘Wat doe je?’ vraag je.

Spinning round and round and round, klaagt de zanger.

‘Kan dat uit?’

Only I know I’m better off this way

Je draait terug op je rug, staart in het donker.

The water’s still the safest place to stay

Ze moet opgestaan zijn toen je sliep, heeft je verlaten toen je er niet bij was.

‘Waag het niet om in slaap te vallen,’ zei ze nog. Maar je kon het niet helpen, de slaap is altijd sterker dan jij. Je was natuurlijk ook gewoon moe. Net als zij, maar met een kwetsbaar gemoed is het moeilijk rusten.

‘Hey,’ zeg je. Je schudt de deken van je af, gaat op de rand van het bed zitten.

You’re all I’ve ever wanted
And there’s no remedy
I feel you when there’s no one else around

Je loopt naar de bank. Ze ligt op haar zij, met de rug naar je toe, de knieën opgetrokken. Je gaat naast haar zitten, legt een hand op haar schouder. Er hangt een alcoholwalm om haar heen. Of misschien is het je eigen kegel die je ruikt.

‘Hey.’

Tell me what you came for
Tell me what you can and what you can’t

Het was jouw keus geweest om naar het feest te gaan. ‘Inluiden van een nieuw jaar doe je met een feest,’ had je gezegd, alsof het een natuurwet betrof. Zij was net zo lief thuis gebleven, feesten kosten haar altijd veel energie. Maar ook Maarten en Simon wilden wel gaan en ze had haar schouders opgehaald.

‘Geen nieuw jaar zonder feest,’ beaamde ze, en legde zich neer bij het onvermijdelijke.

Al gauw waren Maarten en Simon verdwenen in de drukte en niet veel later stond je aan de bar, met vrienden en vrienden van vrienden, maar zonder haar. Bier halen, wat je oorspronkelijke doel was geweest, schoot er bij in. Het bier kwam spontaan naar jou toe en je raakte in gesprek. Net toen iemand op de tieten van iemand anders stond te wijzen en aan jou vroeg of jij ook dacht dat die gegroeid waren, stond ze ineens weer naast je.

‘Lekker ben jij. Ik sta daar op je te wachten. Je ging toch bier halen?’

‘Oh ja, alsjeblieft.’ Je wilde een van de biertjes die je had gekregen aan haar geven.

‘Het is ook altijd hetzelfde met jou. Ik ga mee omdat jij dat wilt en vervolgens laat je me gewoon alleen staan.’

Je hand met het biertje zweefde besluiteloos in de lucht. Tenslotte nam je zelf een slok.

‘Maak je niet zo druk,’ zei je. ‘Jij stond ook met iemand te kletsen en ik kwam toevallig iemand tegen en daarmee raakte ik aan de praat.’

‘Over tieten?’

‘Ja, uh, ik ben niet de enige die hier de agenda bepaalt,’ zei je.

‘Als het om mij gaat ben je anders wel altijd degene die bepaalt wat er gebeurt. Het draait altijd alleen maar om jou. Ik heb me maar aan te passen.’

Je keek om je heen. De vrienden van vrienden stonden opvallend onopvallend in hun glas te kijken.

‘Prima als je mensen tegenkomt en gaat staan ouwehoeren, maar kom mij dan eerst even halen.’

‘Jaja, sorry, ik had het niet zo in de gaten.’

‘Jij hebt nooit iets in de gaten.’

‘Doe nou rustig, er is niks aan de hand. Ja, ik had je even moeten komen halen, maar zo’n big deal is het toch niet? Je kunt toch ook naar mij toe komen als je uitgepraat bent?’

‘Ik moet altijd naar jou toe komen. Je houdt gewoon geen rekening met mij.’

‘Dat is helemaal niet waar. Ik…’

‘Vind je me eigenlijk wel leuk?’

De vrienden van vrienden waren inmiddels verdwenen. Je stond met je rug tegen de bar, zij tegenover je, daar omheen een lege halve cirkel. Een soort quarantaine. Negatieve energie is besmettelijk.

‘Misschien is dit niet het moment om het erover te hebben,’ zei je.

Je liep naar de uitgang pakte je jas en ging naar huis. Zij volgde op een afstandje. Eenmaal in bed viel je achter een demonstratief naar je toegedraaide rug in slaap.

Hold me like a child
You swollen crocodiles

Je schudt zachtjes aan haar schouder. Ze duwt je hand weg.

‘Kom terug naar bed,’ zeg je.

Ze staat op, loopt zonder je aan te kijken naar de stoel waar haar kleren op liggen. Je kijkt naar haar als ze haar broek aantrekt, het zwarte bloesje dichtknoopt.

‘Waar ga je heen?’

Ze doet haar schoenen aan, de gympies met de gaten, waarvan je altijd zegt dat ze die echt niet meer aan kan. En die ze juist daarom nog steeds draagt.

‘Doe nou niet zo. Blijf hier.’

Hold me under until I drown

Ze loopt naar de deur, legt een hand op de klink, twijfelt even, en verdwijnt dan naar buiten.

Then pull me down, baby

Je staart naar de deur. Dan pak je haar telefoon.

Pull me down, baby

Je drukt op ‘uit’.

*The Veils