Liefste,
Ik sta op een kruispunt. Ik adem even uit. De wereld is nat geworden, en groen. Het fladdert en fluit om mij heen, het kwettert en kwekt, en soms, ’s nachts, knort het. Ik zie kleuren die ik herken als geel, rood en blauw, maar een felheid hebben die ik nauwelijks kan geloven. Het zijn vogels, I, en ze zijn met zoveel dat ik er nerveus van wordt. Om de hoek hangt een geprinte lijst met soorten. Het zijn er 168, and counting – met pen zijn er nog zes bijgeschreven. Allemaal hier gespot. Vogelaars vinken hier met gemak tien of twintig nieuwe vogelsoorten per dag af op hun lijstje.
Landcruiser staat aan de rand van het meer dat loopt tot aan de bergen in de verte. Niet te dicht bij de oever, want het geknor ’s nachts is van de hippopotamus amphibius, oftewel nijlpaard. Tot 4 meter lang, 3200 kilo zwaar waart een van de grootste en meest agressieve zoogdieren ter wereld overdag rond in het water, maar zo gauw het donker is komt het aan land om te grazen. Naast de tent. Een bewaker houdt het dier soms op afstand, maar het devies is om je plas op te houden tot het weer licht is.
Nee, dan de krokodil die een paar meter van het terras dobbert en een net gevangen geit verorbert. Of de apen die over elkaar en de auto heen buitelen en alles stelen wat niet vast zit. Of de black mamba, de slang waarvan de beet binnen vijftien minuten het einde betekent en die doodleuk een meter boven je hoofd hangt. En dan zitten er onder de stenen nog schorpioenen, ook nooit te verlegen om een gemene steek uit te delen. Kortom, ik ben bij Robert’s Camp aan Lake Baringo in Kenia, en het is tijd voor rust.
De komende dagen valt de beslissing of ik linksaf ga, naar Nairobi, of rechtsaf, naar Kampala, Oeganda. De richting wordt bepaald door een vrouw, want zo gaat dat soms in het leven. Ja I, dat lees je goed, een vrouw. Jij laat je immers niet zien en ik kan niet op je blijven wachten. En dus heb ik een date. Een echte, in Kampala. Het is nog niet zeker, want het contact verloopt moeizaam. Ik heb daarom het vermoeden dat jij er misschien wel achter zit, dat je je vermomd hebt als een M en me in spanning houdt, zoals altijd. Maar ik laat me niet gek maken, niet meer. Ik zit hier goed, voorlopig.
Lake Baringo is het eindpunt van een tocht langs het afgelegen Lake Turkana, een moeilijke offroad route door het meest afgelegen deel van het land. Daarvóór nog reed ik van Addis Abeba naar Dinsho, het vertrekpunt voor wandelingen door de Bale Mountains. Vijf dagen lang liep ik over eindeloze vlaktes op bijna vierduizend meter hoogte. Gids ‘Shiff’ liep voor me uit, samen met drie paarden en twee horsehandlers, waarvan men om onduidelijke redenen vond dat ik die mee moest nemen – en betalen natuurlijk (ziedaar het vermoedelijk echte argument). Duur of niet, ik voelde me die dagen een nomade tussen de nomaden. De campsites waren niet meer dan schuilplekken onder overhangende rotsen, waar mijn drie begeleiders elke avond in het ijskoude pikkedonker een pannetje op het houtvuur zetten om mijn karig dieet van spaghetti met ui en tomatenpuree klaar te maken. Zelf aten ze prut met injera – de zure pannenkoek die het nationale Ethiopische gerecht is en waarvan menig faranji over zijn nek gaat. Bij vertrek had ik nog net een potje Duo Penotti uit de auto mee weten te grissen, anders had ik overdag moeten leven op droog brood en water. Maar ik was in de bergen, alleen op de wereld, omgeven door everzwijn, hirex (een soort grote bergcavia), nyala (een hert met oversized oren) en natuurlijk de bijna uitgestorven Ethiopische wolf, die meer een vos lijkt, maar het paradepaardje is van de Bale Mountains, omdat 350 van de geschatte 500 overgebleven exemplaren daar voorkomen. De laatste nacht werd ik opgeschrikt door een diep gebrom dat ’s morgens afkomstig bleek van een luipaard dat vlak langs mijn tent sloop. Het feest was compleet.
Van de dieren in de bergen zeilde ik omlaag richting de traditionele stammen in de Omo Vallei. Zingend (David Bowie live op de radio) van tevredenheid over zoveel moois, tegelijkertijd vloekend de obstakels op de weg ontwijkend – plotseling overstekende geiten, midden op de weg staande ezels, dom naar je auto starende koeien, potholes, opengebroken wegen, lopende mensen, lopende mensen, lopende mensen – zeurende kinderen (‘Youyouyouyouyou! Where are you go? Gimme pen!’) tijdens de pitstop negerend, kwam ik aan in Arba Minch. Daar ontmoette ik Peter en Leonie (www.amsterdamtoanywhere.nl), een motorrijdend stel waarmee ik de Turkana route zou gaan doen. We sloegen eten en drinkwater in, bonden hun extra brandstof op mijn roofrack en gingen richting Omorate, de laatste plaats voor de grens met Kenia in de Omo Vallei.
Bij de tussenstop in Turmi treffen we Jan en Margriet (www.deeindervoorbij.nl) met wie ik eerder al de expeditie naar de Danakil Depression deed. Samen bezoeken we het bulljumping-ritueel van het Hamervolk. Een dag later stempelen we uit bij de Ethiopische douane in Omorate en twintig kilometer verder draaien we in konvooi – twee Landcruisers, twee Honda CRF250L-motoren en vijf Nederlanders – een zandpad op, niemandsland in. We hebben 650 kilometer voor de boeg, zonder toegang tot brandstof, water en voedsel, over offroad-wegen waarvan we de staat maar moeten afwachten, door een gebied waar stammen wonen die zelden een blanke voorbij zien komen. Dit is de beruchte Turkana-route en als er nu iets misgaat, kan niemand ons helpen.
Vijf dagen lang rijden we door diep zand, over losse stenen zo groot als tennisballen, door droge rivierbeddingen met bijna verticale wanden. Soms hebben de motoren het moeilijk – Peter valt enkele keren, Leonie zet af en toe gewoon haar voeten op de grond, weigert om verder te gaan, vervloekt zichzelf omdat ze dit wilde – soms blijven ook de Landcruisers zowat steken, slepen met de bodem over de grond. Maar we zijn nu echt in Afrika, zien de lokale stammen met kralen kettingen om hun nek, de gele jerrycans op hun hoofd, lopend naar hun bolle rieten hutjes. Het Turkanameer fluorisceert groen, blauw en turquoise op de achtergrond, het grijzige silhouet van de bergen erachter. We spotten struisvogels, pelikanen, hartebeesten en grondeekhoorns. ’s Avonds bouwen we een kamp in de wildernis, de stilte nog nooit zo stil om ons heen. Af en toe is er een dorpje, zoals Loiyangalani en South Horr, waar we even kunnen bijkomen op een campsite en zelfs wat boodschappen kunnen doen. Verder is het vooral natuur waar ik vrolijk zingend hobbelend en schuddend doorheen stuur. Dit is waarom ik deze auto heb en hier ben ik voor gekomen. Alweer is het feest in de Landcruiser.
Op dag vijf komen we aan in Maralal en voor het eerst is er weer diesel en een enigszins fatsoenlijk uitgeruste supermarkt. Hier valt het konvooi uit elkaar. Na een nacht vertrekken Jan en Margriet naar Nairobi, terwijl ik met de motorrijders naar Lake Baringo ga. En daar sta ik dus nu, tussen de nijlpaarden, krokodillen, apen en vogels. Ik blijf nog heel even, er zijn ergere plekken om uit te rusten, maar langzamerhand neemt het ongeduld toe. Ik moet bijna verder. Als niet rechtsaf naar jou, dan linksaf, Kenia in. It’s up to you. Maar wacht niet meer te lang. Soms wordt de richting in het leven bepaald door een vrouw, maar geloof me, hoe geduldig ook, als de tijd daar is ben ik niet te beroerd om zelf mijn pad te kiezen.
Hopelijk tot snel!
Liefs,
N.
Zo ver en verder 
Wat een mooie avonturen toch. Haast niet te geloven dat je dit allemaal aan het beleven bent. Had je dit zelf verwacht????? Nou, reis lekker verder, links af of rechts af. Volg je dromen. Maria
Wederom een heerlijk reisverhaal; vol avonturen en sensorische sensaties,als ik die lees word ik toch wel een beetje onrustig van binnen. Ik weet dat het niet altijd leuk is als anderen als reactie op je unieke ervaringen over hun eigen ervaringen gaan verhalen. Vergeef mij deze ene keer. Enthousiast herinner ik mij nl bij jouw verhalen lake baringo en Turkana, de flamingo’s, de vogelpoep, de hippo’s en het slapen in een tentje bij Roberts place.. Maar dat ik dit schrijf is meer om Maralal. Daar is nl een opvangplek voor gehandicapte Samburu-kindertjes; welke is opgezet door een Samburu-vrouw Grace (enkele jaren terug Keniaanse vrouw van het jaar geworden). Aanvankelijk werden deze kindertjes levend begraven of aan de boom geknoopt. Aangegrepen door haar strijd is een Nijmeegse vrouw, die er enkele jaren heeft gewoond, een stichting begonnen genaamd SHERP om Grace te steunen, zij startte precies in de tijd dat ik daar ook was. Bij terugkomst heb ik mij enkele jaren voor SHERP ingezet. Mocht je tijd en zin hebben, goed om er even een kijkje te nemen en bezield te raken door de kracht van een vrouw met een groot Hart. Dus misschien even een klein bochtje naar links afslaan voor je naar rechts gaat om je mannenhart sneller te laten kloppen. Take care!
Klinkt als een bijzonder verhaal, Martijn! Maar helaas ben ik daar al voorbij…
Zoals iedere keer weer prachtig beschreven. Zie http://www.weebly.com/weebly/main.php en https://www.youtube.com/watch?v=64bI0S3ruxI&list=PLMYlw_C7EP8JSXwn1EutZtidPlM8KoY2E&index=7 voor onze versie.